18 grudnia 2010

O śmierci

Antropologiczne wymiary śmierci fascynują mnie już od dłuższego czasu. Staram się, w miarę możliwości, gromadzić na ten temat wszelkie dostępne publikacje, choć nie jest to (wbrew pozorom) takie proste. Śmierć jest dzisiaj popularnym chwytem reklamowym i w większości pozycje z nią w tytule zdumiewają swą powierzchownością, wysoką śmiertelnością bohaterów i krwawą banalnością. Ktoś kiedyś ładnie i celnie ukuł termin "pornografia śmierci", moje poszukiwania często i niestety właśnie na niej się zatrzymują.*
A jednak wśród wypacykowanego, ścielącego się gęsto, trupa znaleźć dziś można także kilka perełek. Za jedną z nich uważam jedno z dokumentalnych dzieł Małgorzaty Szumowskiej pod tytułem: "A czego tu się bać" obejrzane kilka dni temu. (http://www.youtube.com/watch?v=waNkeaAH5ho).

Dla tych co szukają naukowości i analizy na poziomie akademickim, powyższego dokumentu polecić nie mogę. Jest on bowiem zapisem wierzeń i tradycji funeralnych i około-funeralnych prostych, wiejskich ludzi.

Niesamowity klimat, jowializm zwykłych ludzi, dla których śmierć nie utraciła jeszcze swojej magii ani kolorytu, przed którą nie uciekają, bo i po co, w końcu, jak sami twierdzą, bać się nie ma czego. Po wysłuchaniu ich wypowiedzi, pornograficzny i wypudrowany wymiar śmierci oglądany w "cywilizowanych" miastach zaczyna nas śmieszyć bardziej, niźli "prymitywne" wypowiedzi czerstwych, pogodzonych z losem, a przez to jakże szczęśliwszych staruszków.

W ramach tematu, zamieszczam zdjęcia, które czekały już długo na blogowe zaistnienie.


*(swoją drogą jeśli któreś z was dysponuje esejem zawierającym ów termin, proszę pilnie o kontakt :))

1 komentarz:

Grey Wolf pisze...

Ja widziałem reportaż z Indii..gdzie śmierć nie jest żadną tajemnicą..są nawet specjalne domy do wynajęcia, gdzie zjeżdża cała rodzina, i opiekują się..a potem żadnych napuszonych trumien, tylko owijanie w dekoracyjne kolorowe materiały, wynoszenie nad Ganges i publiczne spalanie na specjalnych stosach..umieranie w szczęściu i pogodzeniu..